Różnice między chorobą Alzheimera a demencją

Różnica między chorobą Alzheimera a demencją

Głównym terminem jest demencja. Choroba Alzheimera jest szczególnym wariantem choroby. Neurolog Alois Alzheimer po raz pierwszy opisał ją jako niezależną chorobę w 1906 roku.

Choroba Alzheimera to postępująca, nieuleczalna choroba mózgu o nieznanej przyczynie. Objawy tej choroby obejmują utratę pamięci, splątanie i dezorientację. Do tego dochodzą zmiany w osobowości, zaburzenia oceny sytuacji i utrata zdolności mówienia.W chorobie Alzheimera dochodzi do odkładania się białek w mózgu, tzw. blaszek, w bezpośrednim sąsiedztwie których obumierają komórki nerwowe. W rezultacie mózg się kurczy. Jest to najczęstsza forma demencji. Wyróżnia się postać sporadyczną i dziedziczną.

Sporadyczna choroba Alzheimera:

Dotyczy około 99,5 procent wszystkich przypadków. Przeważnie późny wiek zachorowania, od 65. roku życia. Wiek jest najważniejszym czynnikiem ryzyka, przy niewielkim wpływie czynników genetycznych.

Dziedziczna choroba Alzheimera:

Rodzinna choroba Alzheimera: dotyka tylko około 1 procent wszystkich przypadków. Wczesny wiek zachorowania (od 30 do 60 lat). Czynnikiem wyzwalającym jest przyczynowa mutacja w trzech genach: APP (chromosom 21), prezenilina-1 (chromosom 14) i prezenilina -2 (chromosom 21) Nosiciele tych zmodyfikowanych genów chorują w 100% przypadków.

Nie ma leku, który mógłby wyleczyć chorobę Alzheimera. Osoby cierpiące na tę chorobę mogą obecnie uciekać się jedynie do leków kontrolujących objawy i/lub spowalniających postęp choroby.

Choroba Alzheimera dzieli się na 3 etapy:

Wczesna faza

We wczesnych stadiach choroby Alzheimera wielu pacjentów cierpi na brak motywacji, ale zwykle jest to ledwo zauważalne. Występują drobne luki w pamięci i wahania nastroju, a zdolność uczenia się i reagowania maleje. Chorzy zamykają się na nowe rzeczy i wolą to, co znają.

Mówienie i myślenie zwalnia, może się zdarzyć, że pacjent zgubi wątek w środku zdania, nie będzie już w stanie się odnaleźć, zapomni o zapłaceniu rachunków. W związku z tym objawy choroby zaczynają coraz bardziej wpływać na pracę i życie codzienne, a gdy osoba dotknięta chorobą uświadomi sobie swoje deficyty, może wystąpić depresja, drażliwość i niepokój.

Środkowy etap

Na tym etapie choroba staje się oczywista. Niezależne życie jest już prawie niemożliwe. Początkowo pacjenci mogą samodzielnie wykonywać zadania, jednak przy bardziej skomplikowanych sprawach potrzebują pomocy. Osoby wokół nich muszą stawiać jasne prośby i coraz częściej je powtarzać.Narasta potrzeba ruchu, mowa i rozumienie stają się coraz wolniejsze, chorzy często wielokrotnie powtarzają poszczególne wypowiedzi i tracą zrozumienie czasu i przestrzeni. Coraz częściej rozpoznają znajome twarze są gorsze. O ile pamięć o przeszłości pozostaje z nimi na długo, o tyle wydarzenia niedawne pamiętają coraz mniej.

Późne stadium

W końcowej fazie choroby pacjenci z chorobą Alzheimera wymagają całodobowej opieki. Pamięć długoterminowa zanika, umiejętności językowe ograniczają się do kilku słów, a znane osoby nie są już rozpoznawane. Żucie, połykanie i oddychanie stają się coraz trudniejsze, pojawia się także nietrzymanie moczu i stolca. Ze względu na niewystarczającą zdolność układu odpornościowego do obrony, pacjenci z chorobą Alzheimera w tym stadium często zapadają na zapalenie płuc, infekcje lub inne choroby. W końcowym efekcie to późne stadium prowadzi do śmierci.

Demencja naczyniowa stanowi około 15 procent wszystkich demencji. Otępienie naczyniowe występuje na skutek zakłócenia dopływu krwi do mózgu, którego przyczyną jest pęknięte naczynie krwionośne (krwotok mózgowy) lub zakrzep krwi (zawał mózgu). W obu przypadkach tkanka mózgowa ulega zniszczeniu w wyniku otępienia naczyniowego.

Oprócz nagłego początku lub nagłego pogorszenia, typowe dla otępienia naczyniowego są deficyty neurologiczne. Występują porażenie połowicze, zaburzenia czucia, zaburzenia widzenia i zmętnienie świadomości. Ryzyko późniejszego zachorowania na otępienie naczyniowe zwiększają wszystkie czynniki prowadzące do chorób naczyń krwionośnych.

Nieprawidłowe zagęszczenie komórek mózgowych prowadzi również do demencji. Postać ta znana jest jako „otępienie z ciałami Lewy’ego". Jej objawy są podobne do objawów choroby Parkinsona i Alzheimera. Przyczyna tej formy otępienia jest obecnie nieznana. Szacunki dotyczące liczby osób dotkniętych otępieniem z ciałami Lewy'ego są różne. Jest to prawdopodobnie trzecia najczęstsza postać.Możliwe, że tzw. otępienie z ciałami Lewy'ego nie jest odrębną chorobą, ale odmianą otępienia Parkinsona.W każdym razie zarówno objawy, jak i obecność specyficznych ciałek inkluzyjnych w komórkach mózgowych są podobne Aby odróżnić jedną chorobę od drugiej, sformułowano zasadę 1 roku:

Jeżeli zaburzenia kontroli ruchu typowe dla choroby Parkinsona występują ponad rok przed wystąpieniem otępienia, określa się je jako otępienie parkinsonowskie, a jeżeli otępienie pojawia się przed zaburzeniami ruchu lub w pierwszym roku po wystąpieniu zaburzeń ruchu, określa się je mianem otępienia z ciałami Lewy’ego.

Otępienie czołowo-skroniowe występuje nieco rzadziej niż otępienie z ciałami Lewy'ego. W jej przypadku dotyczy to płatów czołowych i skroniowych mózgu. Ponieważ te obszary mózgu biorą udział w kontrolowaniu zachowania i doświadczaniu emocji, otępienie czołowo-skroniowe staje się zauważalne poprzez wczesne zmiany w strukturze osobowości. Zahamowania, które wcześniej charakteryzowały interakcje chorego z opiekunami, znikają. Osoba chora lekceważy normy społeczne i moralne. Struktura osobowości staje się bardziej szorstka. Zaburzenia poznawcze, takie jak utrata pamięci lub zaburzenia myślenia i oceny, występują jedynie wtórnie. Otępienie czołowo-skroniowe rozwija się podobnie jak choroba Alzheimera, powoli i stopniowo.Objawy i skutki uboczne obejmują wiercenie się i niepokój, kompulsywne zachowania napędowe, impulsywność, pogorszenie higieny osobistej, powolną utratę mowy. Prawie połowa osób dotkniętych tą chorobą ma rodzica, brata lub siostrę cierpiących na jakąś formę demencji.

Demencja wtórna

Niektóre rzadsze demencje są klasyfikowane jako demencje wtórne. Wywołują je depresja, leki, uzależnienie od alkoholu, choroby tarczycy lub niedobór witamin. W przeciwieństwie do choroby Alzheimera i wielu innych demencji pierwotnych, demencje wtórne można czasami wyleczyć, jeśli choroba podstawowa zostanie wyleczona wystarczająco wcześnie.

Różnica między otępieniem pierwotnym i wtórnym polega na tym, że otępienie pierwotne ma swój początek w mózgu.